Uyuşuk Kimse Ne Demek? Bir Hikâye Üzerinden Anlatılan Gerçek
Bir akşamüstü, yağmurun yavaşça penceremi çaldığı o anlardan birinde, eski dostum Selim’le olan sohbetimi hatırladım. Düşüncelerimiz, zamanla birikir ve bir yerde buluşur. Tıpkı hayatın kendisi gibi… O gün, sohbetimizin ortasında aniden Selim’in söyledikleri, zihnimde yankılandı: “Bazen insanlar uyuşuk olur, çünkü her şey onlara çok ağır gelir. Her şeyin içinde bir çıkış yolu aramak yerine, bir köşeye çekilip dururlar.”
Bu cümle, o kadar derin geldi ki… Uyuşuk olmak ne demekti? Gerçekten böyle miydik? Çevremizde, hayatın akışına karşı duran, her adımda direnç gösteren, kendini bir türlü bulamayan insanlar var. Ama neden? İşte bugün size, uyuşukluğu daha yakından anlamanızı sağlayacak bir hikaye anlatmak istiyorum.
Selim ve Duygu: Farklı Bakış Açılarının Karşılaştığı An
Selim, her zaman çözüm odaklı bir insandı. En zor durumlarda bile, bir çıkış yolu bulur ve problemi çözmek için harekete geçerdi. O gün, Selim’in gözlerinde yine aynı kararlılığı görüyordum. Ancak, anlatacak bir şeyleri vardı.
“Bir arkadaşım var,” dedi Selim, “isim vermem doğru olmaz ama, bir süredir çok zor bir dönem geçiriyor. Ne işine ne de kişisel hayatına dair bir motivasyonu kaldı. Her gün uyanıyor ama hiçbir şey yapmıyor. Günü geçiriyor, akşam oluyor ve o yine aynı. Çalışmak istemiyor, hiçbir hedefi yok. ‘Uyuşuk biri’ gibi hissediyor kendini.”
Selim’in kelimeleri, kalbimde bir yankı yaptı. Uyuşuk olmak, aslında insanın içsel gücünü kaybetmesi, geleceği için bir adım bile atmaktan korkması mıydı?
Selim, çözüm odaklı bir yaklaşım sergileyerek, “Bunun bir aşaması olmalı,” dedi. “Dostum, yeniden motivasyon bulmalı. Birlikte bir plan yaparız, adım adım ilerleriz. Sonuçta, insanın içindeki gücü harekete geçirmek lazım. Bunu başarmalıyız.”
O an, aklıma Duygu geldi. Duygu, benim eski bir arkadaşım. Onun bakış açısı ise tamamen farklıydı. O, empatik ve ilişkisel bir insan olarak, dünyayı daha fazla hissetme ve başkalarının duygusal ihtiyaçlarına göre hareket etme eğilimindeydi. Duygu’yu düşündüm ve bir an için Selim’in yaklaşımını sorgulamaya başladım. Gerçekten de, insanlar sadece hareketsizlik ve uyuşukluk yüzünden mi bu şekilde davranıyordu? Belki de daha derin bir şey vardı…
Duygu’nun Perspektifi: Empati ve İçsel Bir Yolculuk
Bir hafta sonu, Duygu’yla kahve içmek üzere buluştuk. Sohbetimizde konu, yine aynı meseleyi, uyuşukluğu açtı. Duygu, sessizce bir süre düşündü ve sonra cümlesini kurdu: “Belki de, arkadaşımın uyuşukluğu, bir çeşit içsel boşluktan kaynaklanıyordur. Ne yapmak istediğini, neye odaklanması gerektiğini bilmiyor. Bu tür insanlar, dünyayı dışarıdan izliyor gibi hissedebilir. Hayatla bir bağ kurmaya çalışıyorlar, ama kaybolmuşlar.”
Duygu, uyuşukluğu sadece bir davranış olarak değil, bir içsel keşif olarak gördü. O, insanların acılarından kaçtığını, kendilerini o acılarla yüzleşmekten koruduklarını fark etti. Belki de, her uyuşukluk hali bir kaçıştı. Bir insanın kendini bulabilmesi için önce kendi duygusal durumuyla barışması, korkularını kabul etmesi gerekiyordu. Hareketsizlik, bir tür koruma mekanizmasıydı; acı verici duygulardan kaçmanın bir yolu.
Sonuç: Uyuşukluğun Derinliklerine İnin
Selim’in çözüm odaklı yaklaşımını seviyorum ama bazen işin içine duygusal farkındalık girmediği sürece çözüm bulmak zorlaşıyor. Duygu’nun empatik bakış açısı ise her şeyin yüzeyine değil, derinliklerine inmemizi sağlıyor. Uyuşukluk, sadece tembellik ya da motivasyon eksikliği değil. Birçok insan, hayata karşı kaybolmuşluk hissiyle mücadele ediyor. Bazen içsel bir boşlukta kaybolur ve ne yapacaklarını bilmezler.
Peki, uyuşuk olmak aslında bir kırılma noktası olabilir mi? Belki de hareketsizlik, bir değişimin kapısını aralıyordur. Belki de o an, kişinin içsel yolculuğunun başlangıcıdır. Uyuşukluk, bir adım atamamak değil, bir adım atmaya karar vermek için gereken zamanı geçirmektir.
Gelin, hep birlikte bu soruyu soralım: Uyuşuk olmak, sadece durmak mı demektir, yoksa bir şeyin değişeceğini beklemek midir? Eğer uyuşukluk sadece bir savunma mekanizmasıysa, o zaman ona nasıl yaklaşmalıyız?
Sizce, uyuşukluğu sadece hareketsizlik olarak görmek doğru mu? Yorumlarınızı ve düşüncelerinizi bizimle paylaşın!